Ευτυχώς, αν και η ένταση της στιγμής μπορεί να σε εμποδίζει να το δεις, υπάρχει και άλλος τρόπος που δεν συμπεριλαμβάνει τιμωρίες και απειλές, και βασίζεται στο να δείξεις κατανόηση προς τον εαυτό σου και το παιδί σου και να το βοηθήσεις να καταλάβει τα όρια συμπεριφοράς που επιτρέπει η κάθε κατάσταση.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείς καθημερινά με το παιδί σου αποτελεί το κεντρικό γλωσσικό του ερέθισμα κατά τα πρώτα και κρίσιμα χρόνια της γλωσσικής του ανάπτυξης. Προσαρμόζοντας κατάλληλα τον λόγο σου στο γλωσσικό αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, του παρέχεις την υποστήριξη που χρειάζεται για να αναπτύξει τη γλώσσα του ομαλά και αβίαστα.
Ωράρια και συμφωνίες που δεν τηρούνται, ευθύνες και συγκρούσεις, ηρεμία και ξεκούραση που μοιάζουν μακρινά όνειρα. Κάθε μέρα δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό για να είσαι ο γονιός που θέλεις να είσαι, αλλά μέσα σε μια στιγμή στρες όλες οι προσδοκίες σου και οι θεωρίες που διάβασες ή άκουσες εξαφανίζονται και οι φωνές, οι τιμωρίες και η απόγνωσή μοιάζουν μονόδρομος που καταλήγει σε τύψεις, αυτοκριτική και συγκρίσεις με απογοητευτικά συμπεράσματα. Σου ακούγεται γνώριμο;
Βλέπω κάθε μέρα και πιο πολύ ότι η ιδέα ότι “ο ρόλος του γονιού είναι καθοριστικός στη ζωή του παιδιού” μεταφράζεται σε ταύτιση του γονιού με την πορεία ζωής του παιδιού του και στην πεποίθηση ότι “αν το παιδί μου δεν είναι ευτυχισμένο, φταίω εγώ!” Έγραψα λοιπόν ένα άρθρο για να ξεκαθαρίσουμε λίγο αυτήν την παρανόηση, με σκοπό να καταφέρουμε ίσως να απελευθερωθούμε από τις ενοχές που ταλαιπωρούν εμάς και επιβαρρύνουν τόσο πολύ και τα παιδιά.
Ένας σύντομος διαλογισμός, σχεδιασμένος για να ανακουφίζει από την συναισθηματική αναστάτωση και την αίσθηση ότι ένα αρνητικό συναίσθημα γίνεται αβάσταχτο. Ο “διαλογισμός Βροχής” μας θυμίζει ότι παρόλο που δεν μπορούμε να καθορίσουμε τι νιώθουμε κάθε στιγμή, μπορούμε να το αναγνωρίσουμε με κατανόηση, να παρατηρήσουμε πως έρχεται και πώς φεύγει, και σταδιακά να αλλάξουμε τη σχέση μας με αυτό.