Λίγους μήνες πριν όταν ταξίδευα στη Νέα Ζηλανδία βρήκα αυτήν τη μικρή καρτούλα. Το απλό της σχέδιο και το ισχυρό της μήνυμα τράβηξαν την προσοχή μου. Αμέσως ένιωσα μια σύνδεση. Βρισκόμουν σε ένα μαγευτικό σκηνικό με το βαν και σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ένας όμορφος τρόπος να κρατήσω την ανάμνηση αυτής της μοναδικής εμπειρίας και να είμαι ευγνώμων γι αυτήν, ακόμα και όταν θα έχει τελειώσει. Σκέφτηκα επίσης τους αγαπημένους μου που περνούσαν δύσκολα ενώ εγώ είχα την ευλογία αυτής της υπέροχης εμπειρίας. Τους έστειλα μερικές από τις κάρτες και κράτησα μία για τον εαυτό μου.
Που να ήξερα ότι μερικές εβδομάδες αργότερα θα κοιτούσα αυτήν την κάρτα στο υπνοδωμάτιό μου, νοιώθοντας φόβο κάτω από μια αίσθηση κινδύνου και ανασφάλειας που άπλωνε επάνω μας η παρουσία του COVID19 και οι συνέπειές του που θα άλλαζαν τη ζωή μας. Ακόμα και το νόημα της κάρτας είχε αλλάξει. Η όμορφη ανάμνηση των ταξιδιών μου είχε παραχωρήσει τη θέση της σε αυτήν την εμπειρία ανασφάλειας και φόβου που άγγιζε όλον τον πλανήτη. Και παρά το γεγονός ότι όλο αυτό μοιάζει με όνειρο και ξεπερνάει τα όρια του μυαλού μας, συμβαίνει όπως συμβαίνουν όλα τα άλλα γεγονότα της ζωής μας: χωρίς να μπορούμε να ελέγξουμε ή να προβλέψουμε την πορεία τους ή τις συνέπειές τους, την αρχή ή το τέλος τους, χωρίς να τα έχουμε επιλέξει ή να μπορούμε να αποφασίσουμε γι αυτά.
Υπάρχει λοιπόν τίποτα μόνιμο στη ζωή; Υπάρχει κάποιος τρόπος να κρατηθούμε από τις καλές στιγμές για πάντα; ΟΧΙ. Παρότι ξέρουμε και βλέπουμε την αδιάκοπη φυσική ροή της ζωής, εξακολουθούμε να προσκολλόμαστε στις καλές στιγμές και να προσπαθούμε με ό,τι έχουμε να πατήσουμε ένα φανταστικό κουμπί που θα σταματήσει το χρόνο τη στιγμή που νοιώθουμε καλά, που θα κάνει την ευτυχία παντοτινή. Και όταν η ζωή συνεχίζει και μας φέρνει κάποια δύσκολη ή ανεπιθύμητη εμπειρία αντιδρούμε σαν αυτός ο πόνος, ο φόβος ή η λύπη να μην έπρεπε ποτέ να έχουν συμβεί. Επιλέγουμε να απορρίπτουμε τη ζωή όταν είναι δύσκολη, και να την αποδεχόμαστε όταν είναι ευχάριστη. Λες και αυτή η αλλαγή σκηνικού είναι δείγμα της ανικανότητάς μας να ελέγξουμε τη ζωή και να κρατήσουμε ζωντανή την ευτυχία.
Θα έπρεπε δηλαδή να νιώθουμε άσχημα που φάγαμε ένα λαχταριστό παγωτό επειδή κάποια στιγμή θα τελείωνε; Ή μήπως θα έπρεπε να μην το έχουμε φάει καν;
Με τον ίδιο τρόπο που η ζωή μας διδάσκει να απολαμβάνουμε και να είμαστε ευγνώμονες για τις καλές στιγμές και μετά να τις αφήνουμε να φύγουν, γιατί είναι απλώς αυτό, στιγμές, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τις δύσκολες στιγμές. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο… και αυτό θα περάσει…
0 Comments