Η περιπέτειά μου στη Μογγολία ξεκίνησε στο άγνωστο. Δεν ήξερα τι θα έκανα εκεί, δεν ήξερα γιατί είχα πει ναι σ’ αυτήν την πρόταση, δεν ήξερα με ποιον θα πήγαινα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι θα ήμουν περιτριγυρισμένη από/μέσα στη φύση για τρεις εβδομάδες τον Αύγουστο κάπου που μάλλον θα έκανε κρύο. Κατά την παραμονή μου/όσο καιρό ήμουν στη Μογγολία κρατούσα ημερολόγιο, αλλά κάθε φορά που γυρίζω πίσω με το νου μου σε αυτές τις τρεις εβδομάδες του “καλοκαιριού”, τα μαθήματα που πήρα από αυτήν την (καθοριστική) εμπειρία ξεπερνούν κάθε άλλη ανάμνηση. (Μάλιστα) η εμπειρία του να/το να είσαι βαθιά μέσα στην ύπαιθρο, σε κοιλάδες, σε βουνά, οι διαδρομές πάνω στο άλογο, σε συνδυασμό με την απόλυτη έλλειψη πληροφορίας ή προειδοποίησης για το τι πρόκειται να ακολουθήσει και χωρίς καμία δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού, επιστρέφουν στο νου μου με ένα μοναδικό άρωμα που αδυνατώ να περιγράψω με λέξεις. Αντί λοιπόν να εξιστορήσω το πως οι μέρες κύλησαν με τη μορφή ημερολογίου, προτίμησα να μοιραστώ τα διδάγματα που η Μογγολική Τάιγκα μου επέτρεψε να βιώσω. Το πρώτο μου μάθημα προέκυψε ήδη από την τρίτη μέρα του ταξιδιού: δεν είμαι εδώ για να χορογραφήσω τη ζωή, αλλά για να χορέψω, όσο το δυνατό πιο αρμονικά/ομαλά/απαλά/γλυκά, όποιο τραγούδι παρουσιάζεται στο δρόμο μου.
Μετά από δύο σχετικά εύκολες μέρες, βλέποντας τα αξιοθέατα του Ουλάν Μπατόρ και τα μοναστήρια γύρω από αυτό/στα πέριξ, και γνωρίζοντας σιγά σιγά τα τζιπ 4×4 που θα ήταν το σπίτι μας για τις επόμενες βδομάδες, φτάσαμε στην ύπαιθρο. Η επίσημη έναρξη της περιπέτειάς μας είχε φτάσει! Αυτή η μέρα που τόσο περιμέναμε αποτελούταν από πάνω από οχτώ ώρες διαδρομή μέσα από λιβάδια που αργότερα θα ορίζαμε ως “ελαφρώς δύσβατα/ανώμαλα”, πέτρες, σκόνη, ρυάκια/ποτάμια/χειμάρρους?, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν/φάνταζαν με ένα ατελείωτο τρενάκι λούνα παρκ χωρίς ζώνη ασφαλείας. Φτάνοντας στην κατασκήνωση, με πάνω από τρεις ώρες καθυστέρηση, με την υπόλοιπη ομάδα εξουθενωμένη και σοκαρισμένη όσο κι εγώ, και ξέροντας πια ξεκάθαρα ότι αυτές ήταν οι διακοπές που είχα αγοράσει, ήμουν ΈΞΑΛΛΗ!!! Ήμουν έξαλλη με τους οδηγούς που δε με ενημέρωσαν από την αρχή ότι αυτό δεν είχε καμία σχέση με την έννοια των διακοπών όπως τις ξέρουμε, έξαλλη με τους συνταξιδιώτες μου γιατί εκείνη τη στιγμή μου φαίνονταν απαθείς, και κυρίως έξαλλη με εμένα που συμφώνησα να συμμετάσχω σε αυτήν την τρέλα και εμπιστεύτηκα τυφλά το ένστικτό μου. Για σχεδόν μία ώρα ήμουν τελείως σε κατάσταση μάχης: αισθανόμουν εγκλωβισμένη, απεγνωσμένη και έψαχνα έναν τρόπο να φύγω από εκεί. Το μυαλό πολεμούσε την ιδέα ότι ήμουν ανήμπορη να αποφασίσω για το μέλλον μου. Τα έβαζα με τον εαυτό μου που είχα επιτρέψει να βρεθώ σε μια κατάσταση όπου η λήψη των αποφάσεων βρισκόταν ολοκληρωτικά στα χέρια άλλων, με τους οποίους δεν μπορούσα καν να επικοινωνήσω. Και ακόμα περισσότερο ότι έπρεπε να εμπιστευθώ ότι θα έπαιρναν τις σωστές αποφάσεις προκειμένου να είμαι εντάξει και ασφαλής.
Όταν συνειδητοποίησα ότι η μόνη δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού που μου είχε μείνει ήταν να αποφασίσω αν θα παρέμενα θυμωμένη ή αν θα άλλαζα κατεύθυνση και θα εστίαζα στο γεγονός ότι ακολουθούσα το Νομαδικό τρόπο ζωής στη Μογγολική Τάιγκα, ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑ ΣΕ Ο,ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ. Η οργή αμέσως μετατράπηκε σε σε μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας και παρουσίας. Ξαφνικά οι ώρες και οι μέρες που θα έρχονταν δεν είχαν σημασία πια. Οι έντονες σκέψεις και ανησυχίες για το μέλλον είχαν σιωπήσει και είχαν δώσει τη θέση του σε μια ενεργητική αλλά γλυκιά αίσθηση συγκέντρωσης και περιέργειας για οτιδήποτε συνέβαινε την παρούσα στιγμή. Όλες οι εναλλακτικές, που δευτερόλεπτα πριν έμοιαζαν “απείρως καλύτερες από αυτό” δεν μπορούσαν ούτε καν να συγκριθούν με ό,τι συνέβαινε αυτή τη στιγμή. Πώς γινόταν αυτή η φαινομενική αίσθηση εγκλωβισμού να είναι τόσο απελευθερωτική; Πώς γινόταν να νοιώθω τόσο σωστή αυτήν την αίσθηση απουσίας επιλογών; Ακόμα αδυνατώ να διατυπώσω αυτήν τη συνειδητοποίηση με λόγια και να απαντήσω σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Όταν θυμάμαι αυτήν την εμπειρία, μου είναι ξεκάθαρο ότι η ζωή δεν ήταν καλύτερη, ή πιο αληθινή, ή πιο δική μου όταν είχα τη δυνατότητα επιλογής ή απόφασης. Το αντίθετο μάλλον, έμοιαζε λιγότερο αληθινή επειδή ανησυχούσα αν θα έπαιρνα τη σωστή απόφαση για το μέλλον. Και ακόμα και όταν μετά από σχολαστική ανάλυση κατάφερνα να πάρω τη σωστή απόφαση, και πάλι ήταν η ζωή που έφερνε στο δρόμο μου τις εναλλακτικές από τις οποίες έπρεπε να επιλέξω και ήταν η ζωή που μου επέτρεπε να κάνω την επιλογή. Όταν είμαστε οι χορευτές και όχι οι χορογράφοι μπορούμε να χορέψουμε!
0 Comments