Μέσα στο καλοκαίρι πέρασα δέκα μέρες κάνοντας κάμπινγκ με έξι φίλους. Το περιεχόμενο κάθε κονσέρβας, κάθε μπουκαλιού, ή κουτιού που ανοίξαμε το μοιραστήκαμε και σιγουρευτήκαμε πως καταναλώσαμε το ένα έβδομό του ο καθένας, έστω και για να είμαστε σίγουροι πως όλοι γνώριζαν πόσο πολύ λαμβάναμε ο ένας τον άλλον υπόψιν. Ακόμη και όταν ήθελα να φάω το τελευταίο μπισκότο από το κουτί που είχα αγοράσει και κουβαλήσει η ίδια, και πάλι επέλεγα να δείξω μεγάλη προθυμία να μείνω μόνο με ένα μικρό κομματάκι από το μπισκότο προκειμένου να ακολουθήσω την γενική γραμμή γενναιοδωρίας. Έφτασα να είμαι τόσο “πολιτικά ορθή” που κάποιες φορές κατέκρινα όποιον μπορεί να είχε τολμήσει να πει “Παιδιά, θα τελειώσω το κρασί που έμεινε!”.
Τις τελευταίες 24 ώρες τις έχω περάσει αγοράζοντας στη Ράγκατ, που είναι πέντε χρόνων, δώρα, μοιράζοντας μαζί της κάθε μου μπουκιά, το κρεβάτι μου, τις τσίχλες μου, τα χρήματά μου, το νερό μου… Ακριβώς όπως και στο κάμπινγκ, έχω αποφύγει να καταναλώσω μπροστά της ό,τιδήποτε από το οποίο δεν είχα αρκετή ποσότητα ώστε να μπορώ να το μοιραστώ μαζί της, και έχω μοιραστεί μαζί της τα πάντα, άσχετα από το αν ήθελα πραγματικά να το κάνω. Εντούτοις, όταν της πρότεινα να βάψω κι εγώ τα νύχια μου με τα μανό που μόλις της είχα χαρίσει, εκείνη πολύ ευγενικά απάντησε “Να τα βάψεις, αλλά σε παρακαλώ όχι με τα δικά μου μανό”.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Μόλις είχε απλά αρνηθεί να μοιραστεί μαζί μου κάτι που δεν θα τελείωνε με μια χρήση μου, και που δεν θα είχε καν στην κατοχή της αν δεν της το είχα δώσει εγώ εξ’αρχής. Αφού αναγνώρισε στο πρόσωπό μου την έκπληξή μου με ρώτησε, “Μαρία, σε στενοχώρησε που δεν θα βάψεις τα νύχια σου με τα μανό μου;” Της απάντησα ότι απλά δεν περίμενα να αρνηθεί, αλλά ότι δεν είχα στενοχωρηθεί. “Αν θέλεις, μπορώ να σου δώσω ένα μανό που δεν μου αρέσει”, μου πρότεινε για να με χαροποιήσει. Ορίστε;;;!!!
Πριν περάσουν άλλα πέντε λεπτά μου ζήτησε μια τσίχλα. Αφού αναζήτησα μέσα μου την πιο ειλικρινή μου απάντηση και μαζεύοντας όλα μου τα κουράγια για να αντιμετωπίσω τις τύψεις και την αυτοκριτική που θα ακολουθούσαν, αρνήθηκα να της την δώσω. “Γιατί δε θέλεις να μοιραστείς τις τσίχλες σου μαζί μου;”, με ρώτησε. “Δεν θέλω να τελειώσουν, σε περίπτωση που θελήσω για μένα και δεν έχω”, “Ααα! Οκ. Μήπως έχεις τότε κάτι άλλο που δεν θα σε πείραζε να μοιραστείς μαζί μου;”, απάντησε. Αφού το σκέφτηκα για λίγο, της είπα πως δεν είχα κάτι εκείνη την στιγμή, αλλά όταν θα είχα, θα της το πρόσφερα.
Προς μεγάλη μου έκπληξη όλο το επεισόδιο τελείωσε εδώ. Ούτε μούτρα, ούτε κριτικές, ούτε ένοχοι, ούτε θύματα. Ακολουθώντας το λαμπρό της παράδειγμα, είχα υπάρξει ειλικρινής. Παρόλο που αμφισβήτησα πολύ τον εαυτό μου που δεν την διαπαιδαγώγησα με τη φιλοσοφία “το να μοιράζεσαι, είναι να ζεις”, ένιωσα τεράστια ανακούφιση που μπόρεσα να πω ανοιχτά κάτι που είχα καταπιέσει τόσες φορές στη ζωή μου δίνοντας προτεραιότητα στο πολιτικά ορθό “Μήπως θέλεις να το μοιραστούμε;”. 
Η ανειλικρίνειά μας εντείνεται ακόμη περισσότερο αν σκεφτούμε ότι οι πιο σύγχρονες παιδαγωγικές τάσεις υποστηρίζουν την αυτοδιαχείριση των παιδιών στις συχνές τους διαμάχες για τα παιχνίδια, και προτείνουν στους ενήλικες να υπογραμμίζουν στα παιδιά ότι δεν είναι υποχρεωτικό να μοιράστουν ένα παιχνίδι, αν δε θέλουν να το κάνουν. Προφανώς δεν σταματάμε εκεί. Λειαίνουμε οποιαδήποτε σημάδια εγωισμού αυτής μας της παραίνεσης με λίγη ακόμη αντίφαση, προσθέτοντας ότι το να μοιράζεσαι είναι υπέροχο, όταν είναι από καρδιάς (το ανάλογο παράδοξο με τις “απο καρδιάς συγγνώμες”). Οπότε, καλούμε τα παιδιά να έχουν το θάρρος να διαχειριστούν την αναμενόμενη απόρριψη από τα άλλα παιδιά και να υπερασπιστούν την αλήθεια τους, όταν αρνηθούν να μοιραστούν ένα παιχνίδι, αλλά δεν είμαστε διατεθιμένοι να κάνουμε κι εμείς το ίδιο στις κοινωνικές μας συναναστροφές.
Φυσικά, είναι πιθανό η Ράγκατ και εγώ να είμαστε οι μόνες “εγωίστριες” της παρέας, και η υπόλοιπη ανθρωπότητα να είναι πάντα διατεθιμένη με χαρά να παραχωρήσει το τελευταίο κομμάτι σοκολάτας… Σε περίπτωση όμως που υπάρχουν και άλλα “τέρατα” σαν κι εμάς στον κόσμο, μήπως να αρχίσουμε να στηρίζουμε την αλήθεια μας και να αποδεχόμαστε ότι όχι όλα όσα λέμε ή κάνουμε θα είναι, ή θα πρέπει να είναι, αρεστά στους άλλους; Γιατί είναι άραγε τόσο δύσκολο να δεχτούμε ότι δεν χρειάζεται να αρέσουμε πάντα και σε όλους?
Αγωνιζόμαστε τόσο πολύ για να είμαστε αρεστοί, που το προσπαθούμε ακόμη και όταν αυτός που τελικά είναι αρεστός είναι ένας “πλαστός” εαυτός, που απλά ακολουθεί τους κανόνες του παιχνιδιού “Πώς να είμα αρεστός;” …
0 Comments